Wendy (49)
3 december 2021
Ik liep al twee jaar heel moe en dat beterde maar niet. Mijn huisdokter stuurde mij naar Muriel, maar na twee sessie was er de coronalockdown en ben ik op mijn eentje blijven aanmodderen. Ik dacht: ik haal het wel, maar vorige zomer zei mijn lijf finaal njet, ik kon niet meer.
Ik werkte voltijds als inpakster in een fabriek en vijf jaar geleden had ik het strak plan opgevat om avondschool kapster te volgen om dan op termijn halftijds in ’t fabriek te werken en halftijds als kapster. Dus ik twee keer per week naar de avondschool en gaandeweg kreeg ik meer en meer de vraag om op mijn vrije avonden of in ’t weekend iemands haar te doen. Ik zei nooit nee want ik vond dat ik daaruit kon eren en zo heb ik vijf jaar aan een stuk twee jobs gedaan. Ik wist wel dat dat te veel was, maar ik dacht: ik hou dat efkes vol en daarna mindert dat wel. Maar ’t is niet gelukt.
Ik had vorige zomer twee weken ziekteverlof voorgeschreven gekregen en aansluitend had ik een week verlof en daarna ging het wel beteren dacht ik.
Muriel verplichtte mij om te gaan slapen om 22 u en uit te slapen. En dan rustig wakker te worden, mijn douchen en opnieuw te gaan rusten.
Dat heeft zeker zes weken geduurd. Moe dat ik was!
En wenen dat ik gedaan heb, wenen. Ik was dat niet gewoon, thuis zitten niks te doen. Ik kom uit een familie van harde werkers die allemaal streng zijn voor zichzelf en ik dacht dat ik alles aankon. Ik ben ook geen opgever en daardoor bleef ik maar gaan: ’s avonds om 17 u thuiskomen van ’t werk, haar doen tot 22 u – 23 u, wakker liggen van de adrenaline en ’s ochtends moe opstaan, zo zag mijn leven er uit. Soms had ik dagen dat ik niet wist welke dag we waren. Ik had voortdurend zorgen dat de dagen te kort gingen zijn en ik mijn werk niet ging rondkrijgen.
En ik had overal pijn: nek, schouders, borst, rug, hoofd
Ik ging elke week naar Muriel en zij overliep met mij de week. Dat was heel confronterend omdat ze mij telkens wees op wat ik te veel deed. Ge denkt dat ge goed bezig zijt, maar uw lichaam zegt nee. Muriel maakte een lichamelijke planning: ze zei wat er allemaal niet goed was voor mijn lijf. Ik heb veel, heel veel moeten schrappen, om daarna terug te kunnen opbouwen.
Ze heeft mij ook geleerd om af en toe eens neen te zeggen en aan mezelf te denken. Dat was niet gemakkelijk, maar ik heb super goed geluisterd naar haar adviezen: gezond eten, veel water drinken, gaan wandelen ook al ben je moe …
Ze heeft me mindfullness geleerd en via een app kon ik dat thuis iedere dag doen en volledig tot rust komen.
Eigenlijk heb ik van Muriel vooral geleerd om op tijd ‘zjatten en talloren’ te zeggen: ze heeft mij echt wel mijn lichaam leren kennen en ik weet perfect wanneer ik erover ga.
Nu ben ik fier dat ik mijn afwas drie dagen kan laten staan, de kuis van den boven een weekje oversla en mijn strijk door iemand anders laat doen: allemaal dingen waarbij ik vroeger zou geflipt hebben.
Pas op, ik heb daar meer dan een half jaar voor nodig gehad en Muriel heeft mij daar ongelooflijk mee geholpen op haar kordate, eerlijke en tegelijkertijd lieve manier.
Ik ben nu terug aan ’t werk, halftijds en heb mijn sessies bij Muriel net afgerond. Ik let er op dat ik op tijd nee zeg en voldoende tijd voor mezelf inplan. De lichamelijke pijnen zijn weg, omdat het in mijn hoofd allemaal goed zit.
Maar ik weet waar naartoe, als ik dreig af te zakken!