Lise (39)
10 december 2021
Als mirakels bestaan, dan is Muriel er zo eentje. Of toch wat zij met mij heeft gedaan.
Aanvankelijk gestart met kine voor hyperventilatie van de bovenste plank.
Maar is zij kinesist?
Zeker. Maar geen zoals dertien in een dozijn.
Behandelt zij spieren?
Zeker. Maar bij mij voornamelijk de lachspier!
Onvoorstelbaar hoe ze keer op keer met zoveel humor en hilarische uitspraken de – niet zo grappige – zaken weet aan te pakken.
Ze slaat spijkers met koppen.
EL. KE. KEER.
Akelig soms, hoe ze weet wie ik ben, wat ik denk, wat ik voel. En niet meer voelde.
Mijn innerlijke stem die een uiterlijke stem kreeg. De hare.
Hoe ze het perfect verwoordt, dat verdomde perfectionisme en de waterval aan gedachten en gevoelens die het met zich meebrengt. Of beter nog de draaikolk waarin ik word meegesleurd.
Mijn OCD (obsessief compulsief gedrag) kreeg een naam. Lotte.
Een naam die meer dan dertig jaar lading draagt.
Lise-lading.
Lotte is er. En ze zal er altijd zijn. Dat inzicht alleen al is een knap staaltje ‘Muriel’.
Zonder haar kon ik dat niet inzien. Laat staan aanvaarden. Geen optie.
Ik moest en zou mijn dwangdemoon, mijn dwangduivel onder controle krijgen. Oh ironie.
Ik, Lise. Te blind om te zien dat Lise zonder Lotte geen Lise is.
Muriel gaf me de uitnodiging om Lotte als bondgenoot te verwelkomen en haar niet langer als vijand te zien. Hetzelfde deed ze met de tijd. Laat de tijd je bondgenoot zijn en niet langer een vijand.
Wat neem ik deze uitdaging maar al te graag aan!
Met Muriel zelf als bondgenoot.
Dankbaar dat ik haar mocht ontmoeten op mijn pad.
Dankbaar dat ze samen met Lise én Lotte op pad wil gaan.
Dus: Is Muriel kinesist? Zeker. Maar veel meer nog is zij voor mij een bondgenoot bij de zoektocht naar mezelf, een fantastische levenstherapeut, een spiegel, een klankbord, een coach.
Een stem die me veel meer geeft dan woorden alleen.