Laura (26)
3 december 2021
Laura haar mama is twee jaar geleden overleden aan pancreaskanker. Laura heeft het rouwproces nog steeds niet helemaal verwerkt en ligt regelmatig wakker: de herinneringen aan haar mama, hoe ze is gestorven, schuldgevoelens omdat ze dingen niet heeft opgemerkt, spijt over de momenten dat ze kribbig tegen haar was, allerlei gedachten die ze nog geen plaats heeft kunnen geven.
Laura voelt zich gefrustreerd omdat ze haar verdriet soms alleen moet dragen, maar ook om haar perfectionisme en haar weinig zelfvertrouwen. Die frustraties uiten zich onder meer in een gespannen lichaam: nek, schouders, armen en buik.
Ik ben verpleegkundige en door mijn huisarts naar Muriel doorverwezen omdat ik overal vast zat met mijn spieren. In eerste instantie was het dus vooral kiné voor stress en overspanning, nadien zijn we overgegaan naar coaching.
Muriel gaf me al bij het eerste bezoek een geruststellend gevoel en dat heb ik niet rap bij onbekenden. Vervolgens was het een beetje aftasten wat er zou werken bij mij en ik was blij dat ik dat met Muriel kon doen. Het is een authentieke madam, maar vooral een menselijke persoon die het ook af en toe eens moeilijk heeft en weet waarover ze spreekt. Ik weet nog goed dat ze voorbeelden gaf van haar perfectionisme en ik dacht: “Oef, ik ben niet alleen.”.
Ze schreef telkens op wat we tijdens de sessie bespraken en welke oefeningen ik kon doen. Dat kon ik thuis nog eens rustig bekijken, mij er op focussen en toepassen zowel thuis als op het werk. Dat perfectionisme op het werk uit zich vooral in het feit dat ik bij wijze van spreken alles tien keer moet controleren en alles te veel in één keer wil zeggen, waardoor ik soms naar adem moet happen. Muriel gaf me dan wat tips: efkes twee minuten stil blijven staan aan mijn verpleegkar, wat drinken, eens op ’t toilet gaan zitten – alles wat mij eventjes rust gaf, want als het druk was op het werk dan bleef ik maar gaan en nam zelfs geen pauze. Ook haar ademhalingsoefeningen hebben hier goed bij geholpen.
Door Muriel heb ik mij leren bewust worden, want dat had ik daarvoor niet: stil blijven staan bij wat je aan het doen bent, voelen dat je in overdrive geraakt en dan een stap terug zetten. Daar heeft ze me goed leren op werken.
Als ik nu aan mijn shift begin, zeg ik tegen mezelf: “Oké, Laura, denk eraan: één ding tegelijkertijd.”
Ik voel me veel rustiger en controleer maar vijf keer meer (lacht).
Muriel gaf me iedere keer dat duwtje in de rug. Zoals die keer dat ik niet wou uitgaan met mijn vriendinnen uit schuldgevoel ten opzichte van mijn mama: ik vond dat ik me niet mocht amuseren. Zij heeft me over de streep getrokken en dat deed goed.
Het rouwen is gebleven, maar toch heeft ze mij indirect de goede richting gewezen. Ik was al bij twee psychologen geweest, maar die klik was er niet en toen heb ik die piste verlaten.
Maar door die sessies bij Muriel, die me enorm hebben geholpen bij de zoektocht naar mezelf, dacht ik: zij weet hoe ik in mekaar zit, misschien weet zij een psycholoog die me kan helpen bij het rouwen en waarmee het klikt.
En inderdaad: ze heeft me doorverwezen naar iemand waarin ik nu alle vertrouwen heb;
Bij Muriel was het de eerste keer dat ik mij echt begrepen voelde – het is een topmadam.